jueves, 4 de agosto de 2011

Lois Pereiro


 Lois Pereiro nació en Monforte de Lemos en 1958 y murió en A Coruña en 1996. En vida sólo publicó Poemas 1981/1991 y Poesía última de amor e enfermidade (1995). Su obra figura en antologías como De amor e desamor (I y II) y en las revistas Loia y Luzes de Galicia. Defensor impenitente de la contracultura, este poeta, considerado por muchos como un outsider. Dejó una novela inacabada  Náufragos do paradiso, rescatada por Galaxia; un  diario epistolar a su amor siamés, Piedad Cabo, que tomaría la forma de una Conversa ultramarina (Positivas); y  estrofas en revistas y fanzines como Dorna y Loia, que dio título a Poemas para unha Loia, publicado en el primer aniversario de su pasamiento y traducido ahora al inglés (Collected Poems, Small Station Press) y al castellano (Obra completa, Libros del Silencio).

   



Por ti sobrevivir coa forza necesaria para erixirme en sombra do que fun Sen ti ser eu de novo orfo doutro destino resignado a ser eco da túa ausencia vida e morte en desfile intermitente Humildemente ser nada por ti unha figura fuxidía na sombra da mesma materia que os nosos soños co esprito intoxicado de nostalxia .

Acróstico                                                        
 
Somentes
intentaba conseguir           
deixar na terra
algo de mín que me sobrevivise
sabendo que debería ter sabido
impedirme a min mesmo
descubrir que só fun un interludio
atroz entre dous muros de silencio



só puiden evitar vivindo á sombra
inocularlle para sempre a quen amaba
doses letais do amor que envelenaba
a súa alma cunha dor eterna


sustituendo o desexo polo exilio
iniciei a viaxe sen retorno
deixándome levar sen insistencia
ó fondo dunha interna
aniquilación chea de nostalxia                                                        

Breve encontro                                        

Sobrevoabas un día o meu espacio aéreo                            
rozándome coas plumas levemente
e desaparecías cun rumor minguante
como a visión dun soño
fracasado.


  
                                                                        
                                                                                 


3 comentarios:

  1. La primera parte me pierdo cosas al no entender con soltura el galego.
    Los acrósticos los entiendo y son un tránsito por un pasaje oscuro portando la luz de los sentimientos que al menos, mantienen las sombras a distancia.
    Me ha encantado.
    MUSUS....

    ResponderEliminar
  2. Me gusta tu interpretación,aunque como ya hemos comentado muchas veces , cada uno lo hace a su manera , pasa con la música , con un cuadro etc...
    Me alegra que te haya gustado ,si quieres te mando la traducción, aunque su obra está también en catalán y en euskera , si te interesa . Musus!

    ResponderEliminar
  3. te lo dejo aquí https://www.libreriaproteo.com/libro-626660-FOTOBIOGRAFIA-SONORA-LOIS-PEREIRO.html

    ResponderEliminar